குறள் 970

இளிவரின் வாழாத மானம் உடையார்
ஒளிதொழுது ஏத்தும் உலகு.

மு.வரதராசனார் உரை:

தமக்கு யாதேனும் இழிவு நேர்ந்தால் உயிர் வாழாத மானம் உடையவரின் புகழை உலகத்தார் தொழுது ஏந்தி நிற்பார்கள்.

பரிமேலழகர் உரை:

இளிவரின் வாழாத மானம் உடையார் ஒளி – தமக்கு இழிவு வந்துழிப் பொறுத்து உயிர் வாழாது அதனை நீத்த மானமுடையாரது புகழ் வடிவினை; தொழுது ஏத்தும் உலகு – எஞ்ஞான்றும் தொழுது துதியாநிற்பர் உலகத்தார். (‘புலவர் பாடும் புகழுடையோர் விசும்பின், வலவன் ஏவா வானவூர்தி – எய்துவர,’¢(புறநா.27) ஆகலின், துறக்கச் செலவு சொல்ல வேண்டாவாயிற்று. இவை நான்கு பாட்டானும் மானப் பொருட்டாய இறப்பினது சிறப்புக் கூறப்பட்டது.).

உரை:

மானம் அழியத்தக்க இழிவு வந்ததே என்று உயிரை மாய்த்துக் கொள்ளக் கூடியவர்களின் புகழை உலகம் எக்காலமும் போற்றி நிற்கும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை:

தனக்கு இகழ்ச்சி வரும்போது உயிர்வாழாத மானம் மிக்க மனிதரின் புகழ் வடிவைப் பெரியோர் தொழுது பாராட்டுவர்.

மணக்குடவர் உரை:

இளிவரவு உண்டானால் உயிர் வாழாத மானமுடையாரது புகழைத் தொழுது துதிக்கும் உலகு.

Transliteration:

iLivarin vaazhaadha maanam udaiyaar
oLidhozhudhu Eththum ulagu

Translation:

Who, when dishonour comes, refuse to live, their honoured memory
Will live in worship and applause of all the world for aye!.

Explanation:

The world will (always) praise and adore the fame of the honourable who would rather die than suffer indignity.